แม่แบบ:กล่องข้อความ 2

ขณะนั้น พระยาช้างจับเอากำหญ้าเมืองเมาะตะหมะขึ้นจบเหนือกระพองศีรษะแล้วก็กิน เอางวงกวาดหญ้าสองเมืองนั้นเสีย สมเด็จพระร่วงเจ้าทอดพระเนตรเห็นดังนั้น จึงตรัสว่า สำหรับบุญเขาแล้ว ก็เอาไปให้เขาเถิด จึงสั่งให้เกณฑ์ชาวบ้านตราเลิก ชาวบ้านกลอง ห้าร้อยคน อำมาตย์ผู้หนึ่งเป็นนาย คุมพระยาช้างเผือกมาส่ง แต่แม่ช้างนั้นให้เอากลับคืนมา แลคนซึ่งไปส่งช้างนั้น ให้มีขวานถือร้อย พร้าร้อย จอบร้อย สำหรับทำทางปราบหลักตอลุ่มดอน แลคนสองร้อยนั้น ให้ปลูกโรงแต่งที่ประทับ แล้วมีพราหมณ์สี่คนสำหรับสังวัธยายมนตราทั้งสี่ทิศ

ครั้นไปถึงท่าจะลงแพนั้น พระยาช้างเผือกจึงให้แม่ช้างลงแพก่อน ตัวพระยาช้างจึงลงต่อภายหลัง คนห้าร้อยซึ่งไปส่งนั้นจึงว่า ท่านจะเอามารดาไปด้วยฉะนี้ ข้าพเจ้าทั้งปวงก็มิพ้นพระราชอาญาพระเจ้าอยู่หัว เมื่อพระยาช้างได้ฟังคำคนทั้งปวงว่าดังนั้น ก็เอางวงขึ้นพาดหลังนางพังผู้มารดา มีจักษุทั้งสองนองไปด้วยน้ำตา จึงเอางวงพยุงส่งมารดาขึ้นจากแพ คนห้าร้อยได้เห็นแล้วก็บังเกิดสังเวชใจสิ้นด้วยกัน

ครั้นข้ามไปถึงฝั่งเข้าแดนเมืองเมาะตะหมะแล้ว จึงเอาข่าวบอกเข้าไปให้กราบทูลพระเจ้าฟ้ารั่ว พระเจ้าฟ้ารั่วได้ทราบว่า สมเด็จพระร่วงเจ้าพระราชทานพระยาเศวตรมงคลคชสารศรีเมืองมา ก็มีพระทัยโสมนัสนัก จึงให้จัดการที่จะรับพระยาช้าง เสร็จแล้วก็เสด็จขึ้นไปรับถึงตำบลเมืองแปร แล้วพระราชทานรางวัลแก่ชาวเมืองสุโขทัยซึ่งมาส่งพระยาช้างเผือกนั้นเป็นอันมาก ครั้นได้ฤกษ์แล้ว ก็ให้ประโคมฆ้องกลองแตรสังข์รับพระยาช้างเผือกลงไปเมืองเมาะตะหมะ ตกแต่งที่อยู่ให้ตามสมควร

Usage[แก้ไขต้นฉบับ]