ข้ามไปเนื้อหา

ตัวอักษรและการออกเสียง

จาก วิกิตำรา

พินอิน หรือ ฮั่นหยู่พินอิน (จีนตัวเต็ม: 漢語拼音; จีนตัวย่อ: 汉语拼音; พินอิน: Hànyǔ Pīnyīn แปลว่า การถอดเสียงภาษาจีน) คือระบบในการถ่ายถอดเสียงภาษาจีนมาตรฐาน ด้วยตัวอักษรโรมัน ความหมายของพินอินคือ 'การรวมเสียงเข้าด้วยกัน'

ในภาษาจีนนั้นไม่มี ตัวสระ ตัวสะกด เหมือนภาษาไทย ฉะนั้น จึงต้องนำตัวพินอิน(ตัวอักษรโรมัน) มาแทนในการออกเสียง

ตัวอย่างเช่น คำว่า  我  ตัวพินอินคือ Wǒ  ออกเสียงว่า หว่อ


เสียงพยัญชนะในภาษาจีน มีทั้งหมด 23 เสียง ดังนี้

[แก้ไข | แก้ไขต้นฉบับ]
b

ปัว

p

พัว

m

มัว

ฟัว 

d

เตอ

t

เทอ

n

เนอ

l

เลอ

g

เกอ

kเคอ h

เฮอ

 
j

จี

qชี x

ซี

 
z

จือ

cชือ s

ซือ

 
zh

จรือ

chชรือ sh

ซรือ

r

รยือ

y w    

เสียงสระในภาษาจีน มีทั้งหมด  36  ตัว

[แก้ไข | แก้ไขต้นฉบับ]
o e i u ü
ai ei ao ou an en
ang eng ong ia ie in
iao iu ian iang ing iong
ua uo uai ui uan un
uang ueng üe üan  ün er

เสียงวรรณยุกต์

[แก้ไข | แก้ไขต้นฉบับ]
เสียงที่ 1 เสียงที่ 2 เสียงที่ 3 เสียงที่ 4
ˉ / ˇ \

 

ตัวอย่างการผสมคำ

[แก้ไข | แก้ไขต้นฉบับ]
ตัวอย่างการผสมคำ ตัวอย่างการผันเสียงตามวรรณยุกต์
เสียง 1 เสียง 2 เสียง 3 เสียง 4
     t+i   =  ti tī จี  tí ตี๋ tǐ ตี่ tì ตี้
   h+ao  =  hao hāoฮาว háoหาว hǎoห่าว hàoห้าว
   w+o   =  wo wō วอ wó หวอ wǒหว่อ wòว่อ
    j+iao  =  jiao jiāo เจียว jiáoเจียว jiǎoเจี่ยว jiàoเจี้ยว
  w+ang  =  wang wāngวาง wáng หวาง wǎngหว่าง wàngว่าง
  q+i         =  qi qī  ชี qí  ฉี qǐฉี่ qìชี่